اشعار

تویی دریای بی پهنای خِلقَت، ما نَم‌َت هستیم           تو بیش از ظرفیت‌های وجودی، ما کم‌َت هستیم

ملالی نیست، ما را حبس کن در پیلۀ داغت           که این پروانه‌بودن را بدهکار غم‌َت هستیم

مـا بـرای دفـن شـاه کــربـلا آمــاده‌ایـم            رو به سوی قتلگاه و علـقـمه بنهـاده‌ایم

یک بدن صد پاره از شمشیر و تیر خنجر است            این گل دامـان لـیلا یا عـلی اکـبر است

میزبان رفته است از اینجا و مهمان مانده است           یک گلستان گل در این بَرِّ بیابان مانده است

گرچه آل الله را بردند از این سـرزمین           جسمشان رفته است از اینجا ولی جان مانده است

بـا احــتــرام آمـد و بـی‌احـتــرام رفـت            با صـد سـلام آمـد و با والـسـلام رفت

آتش دوباره پا روی کاشانه‌اش گذاشت            با روضۀ شکـسـتنِ در از خـیـام رفت

پس از توای گل پرپر، چگونه زنده بمانم            ز بعـد داغ بـرادر، چگـونه زنده بمانم

گره فـتاده بکارم، نمانـده بی‌تـو قـرارم            ز داغت ای گل پرپر، چگونه زنده بمانم

تو را به غارت و غوغا سپردم و رفتم            به اشـک دیـدۀ زهـرا سـپـردم و رفـتم

بـرای بــردن عــمـامـۀ تـو دعــوا شـد            تورا به آن همه دعـوا سـپـردم و رفتم

سپردمت به غم و اشک و درد و آه حسین            سپردمت به غروب و به قتلگاه حسین

سـپـردمـت بـه دلِ مــادرم خـداحـافـظ            سـپـردمت به شـب و نـورِ مـاه حـسین

ای زمین کـربـلا هـستی امـانـتدار من            این امانت هست بی سر پیکر دلدار من
زینت دوش نـبی و زادۀ زهـراست او            خون شده از داغ او چشمان وقلب زار من

قرآن ناطقم، که بریده است حنجـرت؟            خورشید ذره ذرۀ زینب چه شد سرت؟

ای کشتی نجات که در خون شناوری            جـانـم فـدای پیـکـر در خون شناورت

جلـوۀ روی تو بود، طـور منـاجات ما            کـعـبۀ کـوی تو بود، قـبـلۀ حاجـات ما

شـربـت دیـدار تـو، آب حـیـات هــمـه            صحبت این ناکسان، مرگ مفاجات ما

صبری کنید این کشته‌ها را می‌شناسم            جـا مـانـدگـان نـیــنـوا را مـی‌شـنـاسـم
مـن زادۀ زهـرا عـلـی بـن الـحـسـیـنـم            هـم زخـم‌ها را هم شـفـا را می‌شـناسم

کیست این خسرو مظلوم؟ که خونین بدن است           وز دم نیزه و شمشیر، دو صد پاره تن است

کیست این مظهر جان‌بازی و ایثار و وفا؟           که به آزادگی و عدل و شرف، ممتحن است

دل بدین گونه که اندر غم و رنج و محن است            کفن آور که دم رفتن جان از بدن است

آب کـوثـر به گـمـانم که فـرو نـنـشـانـد            این شراری که در آتشکده جان من است

ای یاس پـرپـرم به خـدا می‌سـپـارمت            زیـبـا بــرادرم بـه خـدا مـی‌سـپـارمـت
دنیای من بدون تو چون ابر تیره ای ست            ای مـاه انـورم به خـدا مـی‌سـپـارمـت

بسته‌ام بارِ سفـر را پس خداحافظ حسین           می‌برند این خون جگر را پس خداحافظ حسین

در دو زانـویم نمـانـده قـوّتـی، دلـواپـسم           می‌کِشم دردِ کمر را پس خداحافظ حسین

دردل صحرا گلم بی‌پیروهن افتاده است           جسم صد چاک حسینم بی‌کفن افتاده است

زینت دوش نـبی! بـاور نـدارم اینچـنین           زیر کوهی تیغ و نیزه پاره تن افتاده است

دیگر از روی تنم شمشیرها را برندار            نیزه‌ها را، تیغ‌ها را، تیرها را بر ندار

ریشه‌هاشان در دلی خون است می‌دانی خودت            از ستاره زخمم افزون است می‌دانی خودت

کربلا در خاطراتم خون و خنجر ماند و بس            یک دلِ آشفته و صد داغِ دلبر ماند و بس
آنچه از دشتِ بلا در خاطراتم پُر شده است            اشک خونِ دیدۀ ساقی و ساغر ماند و بس

ظهـر روز واقـعه دیدم که جانم می‌رود            جان به کف سمت عدو سرو روانم می‌رود

سرو‌ من سرمست بود و سر سپرد و جان فشاند            سرفراز از وادی نی سایه‌سارم می‌رود

کاروان می‌رود و داغ به حنجـر دارد            سـاربان بر سـر نی، لالۀ پـرپـر دارد

آیه در آیه قرائت شده جسمی که به تن            کهـنه پیـراهـنی از سورۀ کـوثـر دارد